فضانوردهای آینده و DNA خرس آبی

فضانوردهای آینده می‌‌توانند از دارو یا ابزار دیگر برای کاهش عوارض سفرهای فضایی استفاده کنند. با این‌حال طبق بررسی‌های جدید، دست‌کاری ژنتیکی، توانایی انسان برای سفر به فضای دوردست به‌ویژه سیاره‌هایی مثل مریخ را افزایش می‌دهد. یکی از چالش‌های اصلی سلامت فضانوردان، تشعشعات رادیویی است. برای مثال در صورتی‌که دانشمندان روشی برای افزایش مقاومت سلول‌های بدن نسبت به آثار تشعشعات پیدا کنند، سلامتی فضانوردها برای سفرهای فضایی طولانی ‌مدت تضمین می‌شود. از نظر تئوری، از این فناوری می‌توان در درمان‌ سرطان روی زمین و مبارزه با عوارض پرتوها روی سلول‌های بدن استفاده کرد. اختلاف زیادی بر سر ایده‌ی دست‌کاری ژنتیکی انسان وجود دارد. اما میسون معتقد است، قبل از پیاده ‌سازی این فرضیه روی انسان نیاز به ده‌ها سال پژوهش است. او می‌گوید: هنوز برنامه‌ای برای دست‌کاری فضانوردها در یک یا دو دهه‌ی آینده وجود ندارد. اگر ارزیابی و پژوهش خود را به‌صورت پیوسته ادامه دهیم شاید پس از ۲۰ سال بتوانیم انسانی بسازیم که به‌راحتی روی مریخ دوام بیاورد.

آیا می‌توان برای سفر به مریخ، DNA خرس آبی را به سلول‌های انسان پیوند زد؟ خرس آبی یا تاردیگرید، جاندار هشت ‌پای کوچکی است که از انواع شرایط سخت، جان سالم به در می‌برد. کریس میسون، متخصص ژنتیک و استادیار فیزیولوژی و بیوفیزیک دانشگاه ویل کرنل نیویورک، به بررسی عوارض ژنتیکی پروازهای فضایی، روش‌های غلبه بر این چالش‌ها و توسعه‌ی گونه‌ها در منظومه‌ی شمسی پرداخته است. به گفته‌ی میسون، یکی از عجیب‌ترین روش‌های محافظت از فضانوردان آینده در مأموریت‌هایی مثل مریخ، استفاده از DNA خرس‌های آبی، موجودات میکروسکوپی کوچکی است که می‌توانند از اغلب شرایط سخت حتی فضای خلأ جان سالم به در ببرند. میسون، سرپرست یکی از ده تیم منتخب پژوهشگران ناسا برای بررسی فضانوردان دوقلو، مارک و اسکات کلی بود. اسکات کلی پس از آغاز مأموریت خود در سال ۲۰۱۵ به مدت تقریبا یک سال در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشت در حالی که برادر او مارک کلی روی زمین ماند.